Φανταστείτε μια επιχείρηση που να έχει σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα, ο τζίρος της να μειώνεται ραγδαία, οι ζημίες και τα χρέη της να αυξάνονται με αλματώδη ρυθμό και οι όποιες εισπράξεις της να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.(Εύκολο είναι, παραπάνω από τις μισές επιχειρήσεις στην Ελλάδα σε αυτή τη κατάσταση βρίσκονται)

Αναλαμβάνει να σώσει την εταιρεία μια νέα ενθουσιώδης διοίκηση και σύντομα ακολουθεί παρόμοιο δρόμο με αυτόν που χάραξαν και οι προηγούμενες διοικήσεις που θα έσωναν και αυτές την εταιρεία: Υιοθετεί μια πολιτική συνεχούς αύξησης των τιμών πώλησης με παράλληλη απότομη μείωση της ποιότητας των παρεχόμενων αγαθών και υπηρεσιών, χωρίς να ασχολείται παρά επιφανειακά με τον περιορισμό των λειτουργικών δαπανών και τον έλεγχο κόστους παραγωγής.

Η νέα διοίκηση ονομάζει την πολιτική αυτή ‘πολιτική ανάπτυξης και αξιοπρέπειας’, απαιτώντας παράλληλα τόσο από τους δανειστές της να ‘κουρέψουν γενναία’ τα χρέη της (για λόγους αξιοπρέπειας), όσο και από τους πελάτες της να συνεχίζουν να αγοράζουν με το ζόρι τα μετριότατα προϊόντα της (για λόγους ανάπτυξης)…

Εσείς από αυτή την επιχείρηση θα συνεχίζατε να αγοράζετε?
Για πόσο καιρό πιστεύετε πως θα έμενε ακόμα ανοιχτή?
Σύντομα δεν θα αναγκαζόταν εκ των πραγμάτων τελικά να κλείσει ή στην καλύτερη να ξεπουληθεί σε ‘κακούς ξένους’ για τα επόμενα 99 χρόνια?

Αντί για επίλογο μια εικόνα χίλες λέξεις…