Όσο οι κυβερνώντες διαβεβαιώνουν πως δεν θα μειώσουν για μια ακόμα φορά το αφορολόγητο των μισθωτών και συνταξιούχων, τόσο μεγαλύτερος γίνεται ο φόβος μας πως τελικά θα το κατεβάσουν στις 5.000 Ευρώ. (Οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι εισοδηματίες είναι πιο ‘άνετοι’… μηδέν ήταν, μηδέν θα είναι…)
Αλλά αλήθεια, για ποιό ‘αφορολόγητο’ μιλάμε? Αυτό που για να το καρπωθείς, πρέπει πρώτα υποχρεωτικά να το ξοδέψεις? Και μάλιστα αν είσαι κάτω των 70, να πρέπει να το ξοδέψεις μέσω χρήσης ηλεκτρονικού μέσου πληρωμής? Μήπως όλα γίνονται για τα δισεκατομμύρια που θα εισπράττουν ακούραστα στο διηνεκές τράπεζες και εταιρείες από τις προμήθειες συναλλαγών μέσω πιστωτικών καρτών?
Λένε πως εάν όλες οι συναλλαγές πραγματοποιούνταν μέσω χρεωστικών ή πιστωτικών καρτών η χώρα θα ήταν διαφορετική. Θα ήταν? Δηλαδή στην Ιταλία και την Πορτογαλία – που η χρήση πλαστικού χρήματος είναι ευρέως διαδεδομένη πολλά χρόνια τώρα – έχουν λύσει τα προβλήματά τους και δεν υπάρχει εκεί φτώχεια και φοροδιαφυγή?
Σε ότι αφορά εμάς, το θετικό είναι πως σε πρώτη φάση, γιατί δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει με δαύτους, σχεδόν όλες οι δαπάνες διαβίωσης (πλην ενοικίων) που θα εξοφλούνται μέσω τερματικών αποδοχής καρτών POS λαμβάνονται υπόψη για το ‘χτίσιμο’ του αφορολόγητου. Με άλλα λόγια, οι λογαριασμοί των ΔΕΚΟ και οι αγορές από τα Σουπερμάρκετ θα αρκούν σε μεγάλο βαθμό από μόνες τους για τους περισσότερους πολίτες.
Και μόλις το όριο πιαστεί, ο μισθωτός και ο συνταξιούχος που δεν θα έχει πλέον κανένα επιπλέον κίνητρο να χρησιμοποιήσει οπωσδήποτε την κάρτα, θα έχει αποκτήσει αίφνης ένα σπουδαίο κίνητρο να ‘παζαρέψει’ και να συμφωνήσει μια καλύτερη τιμή, με αντάλλαγμα την εξόφληση με μετρητά, κάνοντας έτσι ‘αόρατη’ τη συναλλαγή από τον ελεγκτικό μηχανισμό.
Στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις δεκαετίες τώρα πιστεύουν πως αντί για κίνητρα πρέπει να νομοθετούν υποχρεώσεις και θεωρούν πως έτσι θα αντιμετωπίσουν το έγκλημα της φοροδιαφυγής.
“Αμ πώς”, που έλεγε κι ο Χατζηχρήστος…